اخبار زیر پورتال شبکه بهداشت و درمان شهرستان چرداول

هلال هاله هاي نوراني، طلوع طلعت دلدار را مژده مي آورند!
موجي از فرشتگان از عرش تا فرش پرواز مي کنند، غنچه ها مي شکفند، ابرها هلهله مي کنند و نور از هر سو مي تراود، بوي ميلاد دريايي از سپيده مي آيد!
صداي گام هاي ميهماني گرامي در رواق دل عاشقان مي پيچد.
آري! مردي مي آيد از نورستان!
دامن دامن مهرباني و سخاوت همراه دارد و دست هايش از بوي بخشندگي سرشار است.
جوان ترين جوانه هاست که موهبت رويش هدايت را بر پرده روشن انديشه اش سپرده اند.
معلّم همه خوبي هاست، پناهگاه ايمني و مددکار هر چه روشني است.
تلألونهمين گوهر پرورده در صدف عصمت و تمامي مجد و شرافت و عظمت است.
هيچ گلي از دانش در برابر فرزانگي و آگاهي وي، تاب قد کشيدن ندارد.
ستوده اي پاکيزه است، پيشواي گل، آموزگار کُلّ!
روشناي تمامي حيات، امام جواد عليه السلام ، مردي از طايفه توحيد، مؤمنان را هميشه نويد، گلبوته سبز شهيد.
زبان گوياي همه پاکي ها و پاسدار همه شرافت هاست
ظهور نورِ دل و ديده سلطان توس، بر عاشقان مبارک!

خلاصه اي از زندگينامه امام جواد (ع)
حضرت امام محمد تقى دهم ماه رجب سال 195 هجري قمري در مدينه منوره چشم به جهان گشود. پدر بزرگوارش حضرت رضا(ع) و مادر ارجمندش بانويى مصرى تبار به نام سبيکه بود . ريحانه و خيزران از ديگر نامهاى مادر امام جواد است. حضرت رضا در مورد منزلت فرزندش امام جواد و مادر مکرمه آن حضرت، به يارانش فرمود: من داراى پسرى شده‏ ام که همچون موسى شکافنده درياهاى علم است و مانند عيسى مادرى پاک دارد.

پيشواى نهم در سن 7 سالگى به امامت رسيد و هفده سال رهبرى شيعيان را به عهده داشت. دوران امامت ‏آن حضرت با دو نفر از خلفاى ستم پيشه عباسى مأمون و معتصم مقارن بود.
حضرت جواد در داشتن تمام صفات زيباى اخلاقى و انسانى سرآمد خوبان روزگار بود. پارسايى، علم و دانش و بخشندگي ‏اش موجب شده بود با القاب جواد، تقى، مرتضى و منتجب شناخته شود. اما در اين ميان لقب "ابن الرضا" به خاطر شکوه و جلال امام رضا (ع) در ميان مردم شهرت بيشترى داشت .

امام جواد در سال 203 هجري قمري پس از شهادت پدرش امام رضا به امامت رسيد. دوران هفده ساله امامت او با حکومت مأمون و معتصم، خلفاي عباسي، همزمان بود. هنگامي که امام رضا به دعوت مأمون از مدينه به توس رفت امام جواد (ع) که کودک بود، مانند ديگر افراد خانواده حضرت رضا در مدينه ماند و در سال 202 هجري قمري براي ديدار پدر به مرو رفت و سپس به مدينه بازگشت .

پس از شهادت امام رضا مأمون به بغداد رفت . او که از کمالات علمي و معنوي امام جواد آگاه بود ايشان را از مدينه به بغداد دعوت کرد. اما دولتمردان حکومت عباسي و اطرافيان مأمون از اين اقدام ناخشنود بودند، به ويژه آنکه مأمون تصميم داشت دختر خود، ام الفضل را به همسري امام جواد (ع) در آورد. مأمون براي آنکه آنها را از مقام علمي و فضل آن حضرت آگاه کند، در بغداد مجلس بحثي ميان او و دانشمندان بزرگ آن روزگار ترتيب داد. در اين مجلس، امام به پرسشهاي علما پاسخ گفت و ميزان دانش و هوش وي بر آنان آشکار شد. پس از آن مأمون دختر خود را به همسري امام درآورد. 
حضرت جواد بر اين باور بود که آيات الهى بايد در جامعه فراگير شوند و تمام مسلمانان در گفتار و رفتار و استدلال‌ روزمره خود از قرآن و معارف بلند آن بهره گيرند، به همين جهت‏ سعى مى‏ کرد در گفتگوها و معاشرت و برخورد با مردم از آيات قرآن استفاده کند.
امام جواد به عنوان پاسدار حريم وحى از تفسيرهاى نابجا و غير عقلانى آيات قرآن جلوگيرى کرده و علما و دانشمندان را به سوى فهم صحيح آيات راهنمايى مى‏کرد .
حضرت جواد مانند جده اش فاطمه زهرا(س) زندگي کوتاه و عمري سراسر رنج داشت . امام نهم در آخر ماه ذيقعده سال 220 هجري به سراي باقي شتافت . مزار مطهر وي در کاظمين است .

جوان ترين جواد
از آن‌جا که امام جواد عليه‌السلام در کودکي به منصب امامت رسيد، طبعاً اولين پرسش در هنگام مطالعه زندگي ايشان آن است که چگونه يک نوجوان مي‌تواند مسئوليت حساس و سنگين پيشوايي مسلمانان را بر عهده بگيرد؟ در پاسخ اين سؤال بايد گفت: اگرچه دوران شکوفايي عقل و جسم انسان حد و مرز خاصي دارد که با رسيدن آن زمان، جسم و روان به حد کمال مي‌رسند، ولي چه مانعي دارد که خداوند حکيم براي مصالحي اين دوران را براي بعضي از بندگان خاص خود کوتاه ساخته و در سال‌هاي کمتري خلاصه کند؟ در تاريخ بشر نيز همواره انسان‌هايي بوده‌اند که در پرتو لطف و عنايت خاصي که از سوي خالق جهان به آنان شده، در کودکي به مقام پيشوايي و رهبري امتي نائل شده‌اند. در قرآن کريم داستان اعطاي رسالت به حضرت يحيي عليه‌السلام در کودکي و سخن گفتن و پيامبري حضرت عيسي در گاهواره شاهدي بر اين معناست.

مناظرات امام جواد عليه‌السلام
عهده‌داري رهبري در خردسالي، نخستين ‌بار درباره امام جواد عليه السلام تحقق يافت. سن کم آن حضرت حتي عده‌اي از شيعيان را درباره مسأله امامت به ترديد انداخته بود. اين امر از يک سو و رواج و رونق بسياري از مکتب‌هاي فکري که حمايت مادي و معنوي حکومت وقت را نيز به همراه داشتند و اين امر با عقل ظاهربين آنان توجيه شدني نبود، از سوي ديگر، باعث شد که پيوسته سؤالات سخت و پيچيده از محضر امام جواد عليه‌السلام مطرح شود و آن حضرت را در ميدان مناظرات علمي با بزرگان و دانايان بيازمايند. اما امام جواد عليه السلام در پرتو علم امامت در همه اين بحث‌ها و مناظرات علمي با پاسخ‌هاي قاطع و روشنگر، هرگونه شک و ترديد را درباره پيشوايي خود از بين برد و امامت خود و نيز اصل امامت را تثبيت کرد. به همين دليل بعد از او در دوران امامت حضرت هادي عليه السلام (که او نيز در کودکي به امامت رسيد) اين موضوع، مشکلي ايجاد نکرد؛ چرا که براي همه روشن شده بود که خردسالي دخالتي در برخورداري از اين منصب خدايي ندارد. 
برخي مال و منال، و گروهي نسب و نژاد را شرافت مي‌دانند. پاره‌اي از مردم به جمال، برخي به رياست و سرانجام عده‌اي نيز به گذشته‌هاي ‌دور خويش مي‌بالند. اما در منطق امام جواد عليه‌السلام شرافت واقعي و اصالت از آن دانشي است که زينت‌بخش فرد مي‌گردد و بزرگواري و عظمت تنها با کسب فضايل روحي و معنوي حاصل مي‌شود.

مکتب علمى امام جواد عليه السلام
ميدانيم که يکى از ابعاد بزرگ زندگى ائمه ما، بعد فرهنگى آنها است. اين پيشوايان بزرگ هرکدام درعصر خود فعاليت فرهنگى داشته در مکتب خويش شاگردانى تربيت مى‏کردند و علوم و دانشهاى خود را توسط آنان در جامعه منتشر مى‏کردند، اما شرائط اجتماعى و سياسى زمان آنان يکسان نبوده است، مثلا در زمان امام باقرعليه السلام و امام صادق عليه السلام شرائط اجتماعى مساعد بود و به همين جهت ديديم که تعداد شاگردان و راويان حضرت صادق عليه السلام بالغ برچهار هزار نفر مى‏ شد، ولى از دوره امام جواد تا امام عسکرى عليه السلام به دليل فشارهاى سياسى و کنترل شديد فعاليت آنان از طرف دربار خلافت، شعاع فعاليت آنان بسيار محدود بود و ازاين‏ نظر تعداد راويان و پرورش يافتگان مکتب آنان نسبت ‏به زمان حضرت صادق عليه السلام کاهش بسيار چشمگيرى را نشان ميدهد.

بنابراين اگر ميخوانيم که تعداد راويان و اصحاب حضرت جوادعليه السلام قريب صد و ده نفر بوده‏اند و جمعا 250 حديث از آن حضرت نقل شده ، نبايد تعجب کنيم، زيرا از يک سو، آن حضرت شديدا تحت مراقبت و کنترل سياسى بود و از طرف ديگر، زود به شهادت رسيد و به اتفاق نظر دانشمندان بيش از بيست و پنج‏ سال عمر نکرد!
درعين حال، بايد توجه داشت که در ميان همين تعداد محدود اصحاب و راويان آن حضرت، چهره ‏هاى درخشان و شخصيتهاى برجسته‏اى مانند: على بن مهزيار، احمد بن محمد بن ابى نصر بزنطى، زکريا بن آدم، محمد بن اسماعيل بن بزيع، حسين بن سعيد اهوازى، احمد بن محمد بن خالد برقى بودند که هر کدام در صحنه علمى و فقهى وزنه خاصى به شمار مى‏رفتند، و برخى داراى تاليفات متعدد بودند.

از طرف ديگر، روايان احاديث امام جواد عليه السلامتنها در محدثان شيعه خلاصه نميشوند، بلکه محدثان و دانشمندان اهل تسنن نيز معارف و حقايقى از اسلام را از آن حضرت نقل کرده ‏اند. به عنوان نمونه «خطيب بغدادى‏» احاديثى با سند خود ازآن حضرت نقل کرده است. هم چنين حافظ «عبد العزيز بن اخضر جنابذى‏» در کتاب «معالم العترة الطاهرة‏» و مؤلفانى نيز مانند: ابو بکر احمد بن ثابت، ابواسحاق ثعلبى، و محمد بن مندة بن مهربذ در کتب تاريخ و تفسير خويش رواياتى از آن حضرت نقل کرده ‏اند. 

امام (ع) از دل مردم آگاه است
هنگامي که مراسم عروسي انجام شد، شخصي به نام محمدبن علي هاشمي نقل کرده است که من بامداد روز بعد نخستين کسي بودم که براي تهنيت خدمت امام رسيدم و چون در آن شب دوايي خورده بودم به شدت تشنه بودم و نمي خواستم از امام آب طلب کنم. 
امام(ع) به چهره من نگاه کرد و گفت: به گمانم تشنه اي؟ گفتم: آري، دستور داد آب بياورند، با خودم گفتم: اکنون آبي مسموم مي آورند به اين خاطر اندوهگين شدم. در اين حال خدمتکار آب آورد. حضرت که گويي فکر مرا خوانده بود، با حالتي متبسم و خندان به صورتم نگاه کرد و فرمود: اي غلام آب را به من بده، آن را گرفت و آشاميد، سپس به من داد. من هم آشاميدم. باز تشنه شدم و دوست نداشتم آب بخواهم، امام اين مرتبه هم مانند بار اول رفتار کرد. 
راوي مي گويد: محمدبن علي هاشمي به من گفت: گمان مي کنم امام جواد(ع) چنان که شيعيان درباره او اعتقاد دارند از دل مردم آگاه است. (کافي ج٢ ص ۴١٩)
شکست هاي پياپي نظام خلافت سلطنت در حوزه هاي تفکري و فقهي موجب شد تا اين نظام نقش و تأثير امام جواد عليه السلام را در ايجاد ترديد در ميان دانشمندان و فقيهان درک کند. از اين رو براي رهايي از ادامه روند تلاش هاي امام، او را به شهادت مي رساند.

احاديثي از امام جواد (ع):
1- اعتماد به خدا بهاي هر کالاي گرانبها و نردبان صعود به هر درجه بلندي است. تکيه گاه مؤمن، قدرت بي کران و مستقل خداي سبحان است، نه قدرت خودش و نه قدرت ديگران.
2- نعمتي که از آن شکرگزاري نشود گناهي است که بخشيده نمي شود.
3- سه خصلت جلب محبّت مي کند: انصاف در معاشرت با مردم، همدردي در مشکلات آن ها، همراه و همدم شدن با معنويات.
4- همانا بين دو سمت شهر طوس قطعه اي مي باشد که از بهشت گرفته شده است، هر که داخل آن شود ـ و با معرفت زيارت کند ـ، روز قيامت از آتش در أمان خواهد بود.
5- سه چيز، سبب رسيدن به رضوان خداي متعال مي باشد: نسبت به گناهان و خطاها، زياد استغفار و اظهار ندامت کردن. اهل تواضع کردن و فروتن بودن. صدقه و کارهاي خير بسيار انجام دادن.